Ik ADHD? Ja dus

Tessa weet sinds kort dat ze ADHD heeft. Lees de grappige en zeer herkenbare blog over hoe dat ging.
“Ik sta altijd aan.”

Roekeloos, druk, niet luisteren en impulsief. Zomaar een paar steekwoorden die ongetwijfeld een beeld bij jou oproepen in combinatie met de term ADHD. Zeg eens eerlijk, zie je nu een jongetje van een jaar of 8 voor je? Precies, ik ook. Nu een paar andere steekwoorden: uitstelgedrag, rommelig huishouden, chaotisch, ongeduldig en concentratieproblemen. Omschrijft dit nog steeds het hierboven genoemde jongetje? Of zie je nu een 39-jarige vrouw die worstelt met het uitvoeren van dagelijkse taken en vastloopt op de mislukkingen in haar verleden?

Tot voor kort behoorde ik tot de grote groep mensen die dacht dat ADHD een typische kinderkwaal was. Je leest het goed: tot voor kort.

“Ik heb me er niet zo in verdiept, het is niet mijn expertise, maar het klinkt zo langzamerhand als ADHD,” aldus Renate, mijn psychotherapeute.Ik frons en begin te lachen. “Dat is toch iets wat kinderen hebben?”
Terwijl ze wat vertelt over de kenmerken van ADHD luister ik steeds aandachtiger. Mijn brein maakt direct allerlei verbindingen en ook voel ik een kriebel in mijn buik. Tegelijkertijd voel ik dat de tranen in mijn ogen springen. Al die vele jaren dat ik me afvraag wat er in hemelsnaam met mij aan de hand is lijken door een paar enkele woorden tot een climax te komen. Alle laatjes in mijn hoofd springen open en al mijn mislukkingen van de afgelopen 30 jaar komen voorbij; ik heb een tornado in mijn hoofd. Renate geeft aan dat ik me kan laten testen bij een gespecialiseerde instelling. “De wachttijden zijn kort en je weet binnen één dag of je ADHD hebt of niet.”

Ook al vertoon ik bijna altijd uitstelgedrag, ik ben ook proactief. Nog voordat ik in de auto zit heb ik al een mevrouw van de ggz-instelling aan de lijn die mij vertelt wat ik moet doen. De volgende dag regel ik een verwijzing bij de huisarts en diezelfde ochtend is mijn aanmelding een feit. Mijn partner, Jack, is wat terughoudender en doet er bijna wat lacherig over. “Jij ADHD? Nee, dat geloof ik niet zo.” De onzekerheid slaat toe en hakkelend probeer ik uit te leggen dat ik heel veel dingen herken en dat het evenzoveel verklaart; mijn jeugd die niet verliep zoals het ‘zou moeten’, het job- en relatiehoppen, de onrust en chaos, niet kunnen plannen, geen besef van tijd, en-ga-zo-maar-door. Jack geeft toe dat hij er te weinig over weet en dat hij wel trots op mij is dat ik deze stap neem.

Nu slaap ik al jaren gemiddeld een uur of vijf per nacht (waarbij ik stug volhoud tegen iedereen om mij heen dat ik niet meer nodig heb), de nacht voor de diagnose-dag is niet om naar huis te schrijven. De Fitbit-app geeft mij een zielige slaapscore, dat kan ook niet anders na 3 uur en 24 minuten woelen. Ik voel me uitgerust, of althans dat is het mantra dat al sinds jaar en dag in mijn hoofd zit. Ik heb geen tijd om moe te zijn, ik sta gewoon altijd aan. Ook geen tijd om te slapen trouwens, maar dat is een ander verhaal.

Hoe de dag verliep is dan ook weer een ander verhaal. Ik had het al bijna helemaal uitgeschreven, maar dan zou deze blog veel te lang worden en ik vermoed dat de lezers van dit stuk daar geen geduld voor hebben. Bij deze dan de belofte dat het verslag van de diagnose-dag nog volgt. De conclusie is dat ik gezegend ben met ADHD, het gecombineerde type. Ik begin dan ook langzaam te begrijpen waarom mijn huwelijk is mislukt, waarom het moederschap mij soms zwaar valt, waarom het zo’n rommel is in huis, waarom…

Zoveel puzzelstukjes vallen op hun plek. Nu al, en ik ben nog niet eens echt begonnen. De medicatie is opgestart, de aanmelding voor de cognitieve gedragstherapie gaat eind juli van start en ik durf voorzichtig naar de toekomst te kijken.

Tessa

Afbeelding: someecards