Hij is je vast niet ontgaan, de serie ADHDennis, waarin Dennis Weening onderzoekt wat ADHD nu eigenlijk is en of hij zelf ADHD heeft. In de laatste aflevering kwam er een volmondig ‘JA’ op die vraag. ‘Levenslang’ kreeg hij van ADHD-expert Sandra Kooij. Welke impact heeft de zoektocht en deze uitkomst op Dennis gehad? We kregen exact een half uur van zijn kostbare tijd om hem uit te horen. Gelukkig praat Dennis heel snel.
Dat was wel een emotioneel moment in die laatste aflevering. De ‘verdict’ levenslang.
Ja, ik voldeed helemaal aan de criteria. Een echte ADHD’er dus. Dat is toch wel even raar om te horen, zeker met dat ‘levenslang’ erbij. Maar het kwam niet als een verrassing. Ik was vooral emotioneel omdat ik tussen mijn moeder en mijn vrouw zat, die het allebei niet drooghielden.
Wat ga je doen nu je officieel de diagnose hebt?
De serie is een paar maanden geleden opgenomen en ik heb toen wel gezegd dat ik er iets mee wil doen. Ik heb tenslotte ook last van mijn ADHD, anders was ik niet met de zoektocht begonnen. Na een diagnosestelling volgt er altijd een tweede gesprek waarin je met de behandelaar de vervolgstappen bespreekt en met een behandeling start. Dat was dus mijn plan. Maar toen denderde mijn leven weer door en stelde ik dat gesprek alsmaar uit. ADHD hè. Pas twee weken geleden zat ik weer bij Sandra Kooij en daarna ben ik gestart met dexamfetamine.
En? Bevalt het?
Ik moet zeggen: fijn gevoel, niet verkeerd. Ik heb eerder Concerta via de huisarts gekregen en daar had ik veel last van. De pillen hielpen wel voor de concentratie maar ik was niet meer helemaal mezelf. Dexamfetamine geeft eigenlijk geen bijwerkingen. Ik blijf het dus zeker een tijd gebruiken. Half doen slaat ook nergens op. Maar ik zie medicatie toch als een laatste redmiddel. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tégen pillen maar het is fijner als het zonder lukt.
Waarom heb je al eerder ADHD-medicatie geprobeerd?
Dat was in 2018 toen mijn contract als presentator van Expeditie Robinson beëindigd werd. Ik moest opeens zelf aan de bak. Ik begon met mijn huidige bedrijf, een marketingbureau rond influencers, moest opeens twee werknemers aansturen, elke dag op en neer naar Amsterdam rijden, allerlei afspraken maken en nakomen. Het was too much voor me! In korte tijd vergat ik twee keer mijn laptop en mijn hoofd liep om. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en heb om medicatie gevraagd. Zijn reactie was: ‘Tuurlijk, ik wist al lang dat jij ADHD had.’ Toch vond ik het wel gek dat ik die pillen zomaar kreeg. Het zijn serieuze medicijnen, bedoeld voor een serieuze aandoening. Dat was ook één van de redenen waarom ik die serie wilde maken. Ik ging me toen wel afvragen wat ADHD dan precies is en hoe medicatie daarvoor kan werken.
Had je eerder geen last van je ADHD?
Ik denk dat mijn directe omgeving er meer last van had, haha. Zoals ook duidelijk wordt in de serie leun ik behoorlijk op mijn vrouw en mijn moeder om de schade van mijn chaotische brein enigszins te beperken. Maar grappig genoeg had ik er zelf eigenlijk het meeste last van tijdens de opnames van Expeditie Robinson. Los van de opnames was het volstrekt prikkelloos. Er is geen zak te doen op zo’n eiland, geen wifi. Ik vloog echt tegen de muren van mijn hutje op en mijn collega’s werden soms gek van mij. Ook rondom de opnames word je als ADHD’er op de proef gesteld. Je moet eindeloos wachten en vervolgens super geconcentreerd redelijk vastliggende teksten doen. Een behoorlijke uitdaging voor mij. Ik snap nu ook beter waarom. Maar ik hou natuurlijk wel van uitdagingen.
Past deze serie dan eigenlijk niet veel beter bij je?
Ja eigenlijk wel! Het was echt superleuk om te doen. Ik mocht gewoon helemaal mezelf zijn, kreeg ruimte voor mijn creativiteit en spontaniteit. Wat ik hier wel eng aan vond was dat het heel persoonlijk was. Maar dat heeft boven verwachting goed uitgepakt. Ik heb zo veel reacties van mensen gekregen, vooral veel dankbare reacties. Mensen die zich herkennen en zich gesteund voelen door mijn ‘coming out’, mensen die beseffen dat ze misschien ook ADHD hebben en nu de stap naar de dokter durven te zetten. Ik denk dat 2020 een piek krijgt in het aantal diagnoses dankzij de serie, haha.
Dus dit smaakt naar meer?
Zeker. Het is zo inspirerend om iets te maken waar mensen echt wijzer van worden en waar ze iets aan hebben. Bijzonder ook dat het persoonlijke karakter van de serie een groot deel van de kracht was. Als het aan mij ligt ga ik meer van dit soort programma’s maken.
Heeft de serie je nog meer inzichten gegeven? Doe je dingen nu anders?
Nou, ik bel jou op het afgesproken tijdstip! Dat was me voorheen waarschijnlijk niet gelukt. En na dit gesprek ga ik braaf mijn mails beantwoorden, zoals ik me had voorgenomen. Ik kan me op een of andere manier beter aan mijn planning houden. Ben me toch iets bewuster dan voorheen van mijn zwakheden en doe iets meer mijn best om die aan te pakken. De medicatie helpt daar denk ik ook wel een beetje in mee. De wetenschap dat ik echt ADHD heb geeft me ook wat meer rust en duiding. Ik snap nu beter waarom sommige dingen goed bij mij passen en andere minder. En mijn omgeving snapt me ook beter. Elke dag van 9 tot 5 op kantoor is dus echt niks voor mij! Dat deed ik in het begin wel braaf, toen ik net mijn bedrijf in Amsterdam was gestart. Ook als ik er eigenlijk niet per se iets hoefde te doen. Maar dat hoorde zo, vond ik. Tot mijn compagnon zei: ‘dat hoeft echt niet, doe jij waar je goed in bent en kom alleen als je hier echt moet zijn.’ Dat was fijn!
En waar ben je dan goed in?
Het klinkt natuurlijk arrogant om dat van jezelf te zeggen maar ik ben super creatief in alles wat ik leuk vind. Nu voor mijn nieuwe bedrijf dus in campagnes bedenken en ze aan de man brengen. Daarnaast schrijf ik liedjes voor mijn band. En in mijn tv werk kan ik natuurlijk ook veel van mijn creativiteit en energie kwijt. Vooral live shows passen goed bij me. Dat geeft een stoot adrenaline en eigenlijk word ik alleen maar beter als ik –wat nogal eens voorkomt – mijn teksten ben vergeten. Laat mij maar improviseren! Op dit moment doe ik veel verschillende dingen die ik allemaal erg leuk vind. Geen dag is hetzelfde. Dat past ook goed bij me.
En..wat is ADHD nu volgens jou? Een aandoening of een gave zoals sommigen zeggen?
Ja grappig, spreek je zoveel experts en eigenlijk zeggen ze allemaal weer net iets anders. Maar wat me wel heel duidelijk werd is dat je pas ADHD hebt als je LAST hebt van de dingen die bij het naampje ADHD horen. Dat is voor mij een helder inzicht en ook het meest concrete.
Tot slot, wie of wat maakte het meeste indruk op jou tijdens de serie ADHDennis?
Ik had het totaal niet verwacht, maar dat was Regilio Tuur. Veel mensen vielen er op sociale media over dat hij zo nodig Engels moest spreken, maar laat hem lekker als dat voor hem goed voelt. Hij zei hele wijze dingen, ik had hem een beetje onderschat merkte ik. Zo sprak hij me echt als een soort strenge vader toe dat je je ADHD nooit als excuus mag gebruiken. ‘Als je weet dat je altijd te laat komt, zorg je gewoon dat je extra op tijd vertrekt. Kwestie van gewoon doen. Niet mekkeren dat het door je ADHD komt.’ Had hij wel een punt mee vond ik. Maar wat echt indruk maakte was dat hij mij vergeleek met een hele lekkere biefstuk in een sjiek restaurant. Alleen het bestek ontbreekt. En dan kun je niets met die biefstuk, ook al is hij nog zo goddelijk lekker. Zorg dus dat je je bestek op orde hebt als ADHD’er. Mooie metafoor, die vergeet ik niet snel meer.
Interview: Julie Houben – Impuls & Woortblind
Foto: Sander Nagel
1 reactie. Reactie plaatsen
Wat Dennis heeft doorgemaakt heeft was mooi en heel herkenbaar ?
Het is het mooiste brein watje kan hebben ,’maar het is goed om te weten hoe je ermee om kan gaan, zodat je niet te vaak uit de bocht vliegt ?
Zelf ben ik arts en heb ik zonder het te weten jaren moeten compenseren en dacht ik dat hoe ik het deed , dat iedereen daar wel last van had en dislectie de reden was dat het wat wisselend was.
Na jaren werk als arts en vele spreekuren bleef ik wachten totdat ik meer rust zou krijgen in het werk. Het compenseren was ik zat. Na verdenking van add/adhd kwam er veel herkenning en ging ik het verleden en kon ik alle eerdere strubbelingen begrijpen.
Er was een grote erkenning in de reactie van Dennis.
Het jaren eenzaam delen van de strubbeling, kan nu gedeeld worden, dan wel worden begrepen.
Dexamfetamine is een mooi middel. Het wat slaperige ontremde brein op momenten kan controleren en de minder goede taken beter uitgevoerd kunnen worden.
Het creatieve Feine Brein mag er zein ? het is als een gewone auto met een V8 motor. Je moet het goed weten te besturen en de kracht kennen en dan kunnen ze veel beter presteren dan de persoon of omgeving ooit verwacht had ????
Een creatief brein das pas fijn.