‘Ben ik wel goed relatiemateriaal?’ vraagt Tessa zich af. Want samenleven met een ADHD’er is (soms) een beetje topsport. Maar dan heb je ook wat!
De mededeling dat ik bij hem weg zou gaan gebeurde telefonisch. Niet dat ik dat op die manier wilde, maar dat gebeurde nou eenmaal. Diezelfde avond hebben we gepraat en heb ik uiteindelijk wat spullen gepakt en ben vertrokken naar een collega die nog een logeerkamer over had (of beter gezegd: een veredelde bank).
In dit blog vind ik het niet nodig om te veel in details te treden. Een van de redenen dat ik ben gaan nadenken over de relatie is dat het afgelopen half jaar ben gegroeid, mijzelf heb ontwikkeld en inzicht heb gekregen in wat ADHD voor mij inhoudt. Sterker nog, ik heb de ADHD voor de volle 100% omarmd. Het bleek dat hij niet met mij meegroeide en dat hij ook niet zag dat ik alle ballen tegelijk omhoog probeerde te houden.
In tegenstelling tot vorige relaties heb ik er dit keer wel over nagedacht, ben ik de gesprekken aangegaan en ben ik (in mijn optiek) niet halsoverkop vertrokken.
Tot zover de introductie. Ik heb mezelf dus inmiddels geaccepteerd, inclusief mijn ADHD. Maar toch vraag ik mij daadwerkelijk af of ik wel geschikt relatiemateriaal ben. Of nouja, ik ben het zeker. Maar je moet wel wat in huis hebben om met mij samen te leven ?. Als ik al op zoek zou gaan dan ziet mijn contactadvertentie er als volgt uit:
Gezocht: waaghals die nog meer risico’s durft te nemen dan ik
Ben jij:
Chaotisch, ongestructureerd, een flapuit, vergeetachtig, impulsief, beweeglijk, bij vlagen empathisch, heb je zo nu en dan een woedeaanval én heb je oog voor detail? Als je daarnaast nog zo veranderlijk bent als het weer dan ben ik zeker niet op zoek naar jou.
Ik ben wel op zoek naar jou als bovenstaande je niet afschrikt. Je mij mijn gang laat gaan tijdens een opruimaanval, mij zo nu en dan gewoon even uitlacht als ik de kolder in de kop heb, niet moppert als ik 50 uur per week werk, nachten achter elkaar maximaal 4 uur slaap en als je regelmatig vraagt hoe het écht met mij gaat. Het is een pré als je je ook nog verdiept in mijn extra karaktereigenschap en weet wat de impact en waardevolle toevoegingen kunnen zijn in een relatie. Ik ben Tessa, ga als een wervelwind door het leven, ben positief ingesteld en bijna nooit chagrijnig. Neem me zoals ik ben en laat mij af en toe maar lekker stuiteren.
Uiteraard gaan we op de eerste date naar een pretpark, dineren we romantisch in de auto op de parkeerplaats bij Mc Donalds en zijn we aan het einde van de dag hoogstwaarschijnlijk verloofd.
Afgezaagde openingszinnen worden niet geaccepteerd. Prikkel en inspireer me. Maak me nieuwsgierig naar wie je bent en hoe je denkt met mij om te (kunnen) gaan. Kortom; wat maakt jou zodat ik de rest van mijn leven met jou wil spenderen?
Valt wel mee toch, mijn eisenpakket? Bekijk het eens van mijn kant. In grote lijnen is het voor iedereen hard werken binnen een relatie. Maar voor een ADHD’er zoals ik is het een fulltime extra job. De verveling ligt al snel op de loer en niet alleen binnen een relatie, want ik wil het liefst elke dag in de achtbaan voor de spanning en sensatie. Zeker wanneer de verliefdheid overgaat in houden van is de eerste spanning er al vanaf, het wordt wat gewoontjes. De achtbaan wordt een draaimolen en dan heb ik nog niet eens de zogenaamde ‘seven year itch’ genoemd. En 7 jaar is voor een doorsnee ADHD’er al bijna niet haalbaar. In mijn geval heb ik dat ook nog nooit gered. Er zijn altijd uitzonderingen, daarvoor zijn bewijzen genoeg.
Wat is normaal binnen een relatie? Of wat is een normale relatie? Dat is voor iedereen anders want de ene relatie is zeker de andere niet. Er is wel een grote gemene deler die voor elke relatie geldt: communicatie, communicatie, communicatie en nog eens communicatie.
Vertellen hoe je je voelt, oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar, issues uit kunnen spreken en fouten kunnen aankaarten. Voor sommigen kunnen dit behoorlijke struikelblokken zijn, ik durf best hardop te zeggen dat dit voor heel wat ADHD’ers behoorlijke drempels van kilometers hoog kunnen zijn. Tel daarbij op dat er doorgaans ook nog sprake is van muurtjes gemaakt van gewapend beton en een relatie is al bijna gedoemd om te mislukken. Ik spreek uit eigen ervaring.
Want naast moeten/kunnen/willen communiceren is vertrouwen ook noodzakelijk. Hoe kan er wederzijds vertrouwen ontstaan? Juist! Communicatie.
Naast vertrouwen en communicatie is het ook van belang dat je elkaar accepteert zoals hij/zij is. Dat wil dan niet zeggen dat je alles maar voor lief moet nemen van elkaar. Integendeel, maak gerust af en toe even flink ruzie. Dan maakt het ook niet uit wie als eerste ‘sorry’ zegt, als het maar oprecht is en je het dan vervolgens ook achter je kan laten. Het mag nimmer kanonnenvoer zijn voor een volgende ruzie. Kortom: geef elkaar de ruimte, want ik blijf erbij dat alles valt of staat met communicatie.
En ja, dit heb ik allemaal haarfijn door inmiddels. Nu moet ik deze wijsheid nog gaan toepassen samen met mijn (ooit) nieuwe prins op het maakt-niet-uit-welke kleur paard.
Dus nog één wens toegevoegd aan mijn contactadvertentie:
Je bent een onbezoldigd communicatie-expert. Voor als ik het toch weer even vergeten ben ?.
Tessa
