Mijn drie poortwachters – Mr. Fail, Mr. Perfect en Mr. Rejection

Een ontmoeting met oude bekenden

Mijn naam is Marc en ik ben 42. Als lid van Impuls & Woortblind wilde ik graag mijn ervaring delen met gelijkgestemden. Over mijn zoektocht en het ontwikkeltraject dat ik heb afgelegd, nadat ik de diagnose ADHD kreeg. Ik denk namelijk dat velen van jullie je (deels) in mijn verhaal herkennen en er iets aan kunnen hebben. Het aanbod om mijn ervaringen voor Impuls & Woortblind Magazine te schrijven nam ik graag aan.

Het verhaal kwam er. Je leest het hier. Maar het ging bepaald niet vanzelf. Het schrijven van dit verhaal was een zoektocht op zich. Een proces waarin ik oude bekenden van mijzelf tegenkwam die mij verhinderden te doen wat ik zo graag wilde: schrijven. Die bekenden moest ik eerst in de ogen kijken en dat mondde uit in onderstaande blog.

Nu mijn hoofd nog…

Het moment was daadwerkelijk aangebroken, ik zou gaan schrijven vanuit een opdracht en daarmee mijn droom verwezenlijken – schrijver worden. Het enthousiasme was voelbaar, ik had het kippenvel op mijn armen staan. Mijn hart was verbonden met deze kans, nu mijn hoofd nog. Uren verstreken waarbij het realisme indaalde en ik de gedachten kon horen spreken in mijn hoofd. De stemmen waren niet louter positief en kwamen onheil voorspellen, tenminste zo voelde het voor mij.

Faalangst, Perfectionisme en Afwijzing

Ondanks deze “waarschuwingen” startte ik toch met het schrijfproces, wachtende op wat zou komen. In het onderstaande verhaal neem ik je mee door mijn gedachtegang. Daarbij geef ik deze gedachten een identiteit, vormgegeven als een drietal poortwachters met de namen Mr. Fail, Mr. Perfect en Mr. Rejection – die respectievelijk staan voor Faalangst, Perfectionisme en Afwijzing.

Mr. Fail

“Wat kom je doen beste vriend, verzuchte Mr. Fail. Je kunt gezien je vooropleiding nooit aanspraak maken op een succesvolle afronding van een schrijfopdracht! Keer huiswaarts, laat je hier niet meer zien en leg je erbij neer dat succes niet voor jou is weggelegd.”

De faalangst heeft zich in mijn leven op kunnen werken, doordat ik een afwijkende uitvoering ben gaan bestempelen als niet voldoende, ten opzichte van de geldende norm. De norm ben ik als criterium gaan zien voor het “Succes” en de afwijking hierop als een “Fail”.

Voorafgaand aan het schrijven moest ik mijzelf ervan moeten overtuigen dat ik pas faalde als ik überhaupt niet zou starten. Dat lukte mij met deze ‘tegengedachte’: het creatieve proces dat ten grondslag ligt aan het schrijven, is voor mij al genoeg reden om te starten – het geeft mij namelijk lichamelijke energie en gevoelsmatige zingeving.

Mr. Perfect

De tweede poortwachter in rij versperde mij niet de weg, maar bleef hinderlijk als een horzel om mee heen zwermen. Mr. Perfect is zijn naam. Hij bleef mij maar toebijten dat ik een goed plan moest overleggen voordat ik überhaupt één letter op papier mocht zetten. “Ga terug naar de tekentafel”, gaf hij mij als strikte opdracht mee en “kom terug als het ontwerp tot in perfectie is uitgetekend”. besloot hij zijn betoog.

Perfectionisme is voor mij het broertje van faalangst. Door enkel te gaan voor een resultaat dat voldoet aan alle eisen, probeer ik de angst voor het falen weg te nemen. Binnen de sociale interactie met anderen mensen, is het afspelen van scenario’s een belangrijk onderdeel. Zo probeer ik de foutmarges te verkleinen om het gevoel van “falen” niet te hoeven voelen. Bij de uitvoering van een plan of een opdracht is het conceptueel denken het middel om deze foutmarges te verkleinen. Het denken op een abstracter niveau geeft een gevoel van overzicht en ruimte. Voor mij een veilige manier om tot een ideaal en uitvoerbaar ontwerp te komen.

Tijdens het schrijven van dit artikel moest ik mijzelf ervan overtuigen vertrouwen te hebben in mijn eigen kunnen. Ik schreef ontwerp na ontwerp maar ik merkte dat ik met het ‘veilige’ conceptueel denken voor deze opdracht nooit en te nimmer ook maar in de buurt kwam van waar ik naar op zoek was. Mr. Fail had me bijna in zijn macht. Maar ik was hem te slim af. Ik ben uiteindelijk gaan schrijven toen ik mijn ontwerpen elders had liggen en mijzelf toevertrouwde met de gedachtegang van het moment.

Mr. Rejection

Toen ik aankwam bij de derde poortwachter, was zijn afkeuring voelbaar en uit zijn blik sprak een boodschap van afwijzing, wat ervoor zorgde dat ik wankel om mijn benen ging staan. Mr. Rejection torende hoog boven mij uit en pijnigde mij met zijn doordringende ogen. Ik voelde, met mijn verhaal onder mijn arm, dat hij mij ging onderwerpen aan een soort ballotagecommissie.

Afwijzing was voor mij geworden tot een neutrale houding. Ik voelde mij standaard afgewezen tot het tegendeel zich openbaarde. Erkenning van mensen om mij heen was deze openbaring. Per definitie extern en geprojecteerd op mijn gedrag van dat moment, of het resultaat dat ik had behaald. Ik voelde mij altijd anders, nooit goed genoeg. Door dit gevoel klampte ik mij vast aan mijn omgeving, specifiek aan mensen die mij goed gezind waren en mij veiligheid konden bieden. Die veiligheid verdween als sneeuw voor de zon, als ik berisping voelde of een aantijging kreeg dat ik iets niet goed deed. Ik moest weer op zoek naar een ander veilig baken in deze ogenschijnlijk gevaarlijke wereld.

Bij de voltooiing van het schrijfproces moest ik mijzelf ervan overtuigen dat dit mijn creatie is en blijft, wat de buitenwereld hier ook van zal vinden. Dit besef gaf mij de kracht het artikel te delen met vrienden en familie. Mij ontvankelijk kunnen opstellen voor feedback, heeft mij een schat aan informatie opgeleverd en een verfijndere schrijfstijl.

Kippenvel

Het moment was daadwerkelijk aangebroken, ik was gaan schrijven vanuit een opdracht en had daarmee mijn droom verwezenlijkt – schrijver worden. Het enthousiasme was opnieuw voelbaar, kippenvel stond wederom op mijn armen.