Ik was 15 toen er in 2006 ADHD bij mij is vastgesteld door een kinderarts in Amersfoort. De aanleiding voor mijn bezoek aan deze arts? Mijn schoolresultaten (4 VWO destijds) gingen bergafwaarts, terwijl ik, naar men zei, zo’n slimme jongen was. Slechts één dag vóór de toetsen, wanneer de druk het hoogst was, kon ik mij concentreren op het huiswerk. De dagen ervoor wilde ik wel heel graag, maar lukte het simpelweg niet.
Indrukwekkend medicatie CV
Mijn moeder was een jaar of wat eerder gediagnosticeerd met ADHD en voor haar vielen de puzzelstukjes op z’n plekje. Ze was nooit verder gekomen dan een HAVO diploma. Met de handen in het haar en het studieboek op schoot, heeft mijn moeder in haar jonge jaren heel wat uurtjes op het toilet doorgebracht, in de hoop dat ze zich nu eindelijk eens kon concentreren. Uiteraard, toen mijn resultaten naar beneden gingen op school kwam zij met de suggestie om me eens te laten testen. Waarom niet? Alles was geoorloofd om mij beter te laten presteren op school en die onwijze frustratie van het falen (zonder aanwijsbare redenen) weg te nemen. Zodoende mijn bezoek aan de arts en mijn eerste aanraking met medicatie (Concerta 18mg). In de jaren die erop volgde heb ik een uiterst indrukwekkend medicatie-CV afgewerkt: Concerta 18mg, Concerta 36mg, Concerta 54mg, Ritalin, Medikinet, Strattera, Dexamfetamine, Wellbutrin en meer.
Concentratie drugs
Vanaf mijn 5e jaar VWO, onder invloed van verschillende soorten ‘’concentratie drugs’’, gingen mijn schoolresultaten van gemiddeld een 5,5 naar gemiddeld een 8,5. Dit was voor mij persoonlijk een grote verlichting. Ineens wist ik wat het was om mij te kunnen concentreren: ik kon een pagina lezen zonder na het lezen van de pagina vergeten te zijn waar de pagina nou eigenlijk over ging! Voor een ‘’normaal’’ persoon klinkt dit merkwaardig, maar voor mij als ADHD’er was dit geweldig.
De mensen om mij heen keken naar mij door een andere bril. Ik was rustiger, zelfverzekerder, haalde goede cijfers en was erg goed in mijn sport (heb gespeeld op het jeugdwereldkampioenschap darten in 2007). In de jaren daarvoor en eerder was ik regelmatig het slachtoffer van pesterijen: ik was druk, viel op door mijn gedrag, had geen uitmuntende schoolresultaten en was redelijk snel op mijn teentjes getrapt. Kortom, een makkelijk slachtoffer voor pesterijen. Na mijn kennismaking met medicijnen werd dit gauw beter.
Van gepeste jongen naar succesvolle carrièretijger
Fluitend fietste ik de rest van de middelbare school door om uiteindelijk in 2008 eindexamen te mogen doen. In het daaropvolgende schooljaar had ik besloten de opleiding ‘Economie en Bedrijfseconomie’ te volgen aan de Universiteit Utrecht. De internationale versie wel te verstaan, want taal was mijn sterke kant. Economie was mijn minste vak op de middelbare school en deze studie werd mij dan ook afgeraden. Koppig als ik was (en nog steeds ben) besloot ik hier toch voor te gaan, want met economie zou je vast goed carrière kunnen maken!
Drie jaar, een hoop studieboeken, extra-curriculaire activiteiten, vier maanden studie in Hong Kong, internationale vrienden, bijbaantjes, eerste vriendinnetjes, een gepubliceerde scriptie, een gemiddelde van 7,5 en een flinke dosis zelfvertrouwen verder was ik afgestudeerd. Vanaf augustus 2012 tot nu (maart 2013) heb ik een goede, leuke baan gekregen bij de Erasmus Universiteit en ik sta op het punt om een nieuwe uitdaging aan te gaan bij CARU Containers, een groot internationaal logistiek bedrijf in de Rotterdamse haven. Hiernaast ben ik druk bezig met mijn eigen internetonderneming en heb ik leuke vrienden en een prachtige vriendin. Wat is er overgebleven van die kleine, gepeste en worstelende Thomas in 2006?
De juiste hulp en behandeling is maakt hét verschil bij ADHD
Het bovenstaande heb ik niet verteld omdat ik nou zo graag over mijzelf opschep (al ben ik natuurlijk wel apetrots!). Hiermee wil ik laten zien wat er is veranderd in mijn leven sinds ik behandeld ben voor de ADHD. Vanaf 2006 ben ik actief in gesprek geweest met een assistent Psychiater op het Symfora Meander in Amersfoort. Hij heeft me ondersteund in mijn leven met ADHD, van hem kreeg ik medicijnen voorgeschreven en hij heeft me praktische coaching gegeven. Ik heb erg veel geluk gehad met zo’n goede behandeling en dit heeft een hoop positiefs bijgedragen aan mij als persoon.
Naar mijn mening is het ook van essentieel belang dat je als ADHD’er met iemand in aanraking komt die je begrijpt en je kan ondersteunen (bij voorkeur onafhankelijk van je naasten). De uiteindelijke medicatie, Dexamfetamine, zorgt ervoor dat ik mijn drive en wilskracht kan omzetten in resultaten, door extra concentratie vermogen om mijzelf tot prestaties te zetten. Dit is geweldig! Wat deze medicijnen echter niet kunnen is het daadwerkelijk creëren en laten ontstaan van deze drive. Dit moet van jezelf komen en in je zitten.
Thomas
