Hoe gaat dat eigenlijk, zo’n ADHD-test of onderzoek? Tessa gaat naar ADHDcentraal. Daar stellen ze de diagnose in één dag en testen ze meteen hoe je op medicatie reageert. Je moet wel wat geduld oefenen maar dan heb je ook wat…lees haar blog over hoe dat gaat, zo’n diagnosedag.
In mijn vorige blog beloofde ik verslag te doen van de diagnosedag en belofte maakt schuld.
De nacht voor de diagnosedag is nog korter dan normaal, ik merk dat ik het spannend vind ook al weet ik bijna zeker de uitslag al. Ontbijten staat niet op het programma, wel sloten koffie. Ik kijk voor de zoveelste keer in de app van NS om te kijken of er nog wijzigingen zijn en hoe laat ik weg moet, ik kan dat echt niet onthouden ondanks mijn olifantenbrein.
De treinrit naar Amsterdam is kort en ik ben blij dat ik heel erg op tijd ben, want de papieren routebeschrijving en Google Maps laten mij in de steek, ik mag het zelf uitzoeken. Ik heb totaal geen richtingsgevoel en zo goed en zo kwaad als het kan volg ik het pijltje op mijn scherm. De schade tot ik er ben valt mee: ik ben 2 keer gestruikeld en ik kwam erachter dat een lantaarnpaal best massief is. Ik zal je de worsteling met de intercom besparen, die was niet heel gebruiksvriendelijk. Of ik snap het niet, maar zover zou ik niet willen gaan.
Ik krijg een vriendelijk welkom en na een paar minuten weet ik hoe de dag eruit gaat zien. Gesprekken met de verpleegkundig specialist, de psycholoog en de psychiater. Daarnaast mag ik ook nog de Qb-test maken, daarover later meer.
Tussen de regels door hoor ik dat de dag vooral uit wachten bestaat, laat dat nou net niet mijn allersterkste eigenschap zijn. Gelukkig heb ik mijn laptop mee, kan ik tussendoor nog wat werk verrichten. De zenuwen en onrust werken mij echter tegen en enigszins teleurgesteld berg ik mijn laptop weer op.
De vooraf door mij ingevulde test wordt doorgenomen met de verpleegkundige en ik scoor een 7 (van 9). De test is ook door mijn partner en mijn tante ingevuld. Ook die uitslag is hoog. Tijdens het gesprek heb ik het idee dat ik aan het ratelen ben, vragen worden niet simpel met ‘ja’ of ‘nee’ beantwoord. Omdat er de afgelopen 39 jaar zoveel is gebeurd heb ik bij elke vraag wel een zijspoor en gooi ik bijna alles eruit. Dat is wel bijzonder te noemen, ik vertrouw doorgaans andere mensen niet. Maar zij heeft iets uitnodigends en een aura van knuffelhormonen om zich heen. Ik voel me erg op mijn gemak.
Na het meten van gewicht en bloeddruk (torenhoog overigens, maar dat is een combinatie van een genetische kwestie en de spanning) word ik weer richting de wachtkamer gedirigeerd in afwachting van het gesprek met de psycholoog. Wederom wachten, maar dit keer met een gesprekspartner. Het onderwerp spreekt voor zich en ik voel me gek genoeg verbonden met haar, een ‘lotgenoot’. We lachen om de herkenbare dingen en wisselen anekdotes uit. Dit maakt het wachten een stuk draaglijker.
Het gesprek met de psycholoog bestaat uit het beantwoorden van een ellenlange vragenlijst, de DIVA. Vooraf geeft ze al aan dat ik niet te uitgebreid mag antwoorden, daar is simpelweg geen tijd voor. Indien nodig zal ze mij onderbreken en daarvoor biedt ze alvast haar excuses aan. Die wuif ik uiteraard weg en ik beloof plechtig om korte antwoorden te geven. Dat lukt mij ook nog aardig en ik geef mijzelf een denkbeeldig schouderklopje.
Terwijl wachten mijn tweede natuur is geworden (grapje natuurlijk) merk ik dat ik moe aan het worden ben. Met een aantal zeer korte nachten en deze intensieve dag is dat niet heel raar. In een paar uur tijd heb ik tweemaal mijn verleden op tafel gegooid, wat ik natuurlijk ook zou kunnen zien als traumaverwerking. Dat is een mooie positieve gedachte.
Tijd voor de Qb-test. Voor iedereen die niet weet wat het is: het is een objectief meetinstrument dat alle drie de kenmerken van ADHD kan meten (aandachtstekort, hyperactiviteit en impulsiviteit). Je krijgt een band om je hoofd met daarop een bal, middels infrarood wordt de beweeglijkheid geregistreerd. De opdracht is makkelijk (in theorie dan), er moet geklikt worden als dezelfde vorm en kleur elkaar opvolgen. De test duurt 20 (!) minuten en is echt dodelijk saai, of je wel of geen ADHD hebt doet niet ter zake. Ondanks de sobere en kleine ruimte waarin ik zit is er genoeg afleiding. Of anders gezegd, ik zoek de afleiding wel. Vanuit mijn ooghoeken hou ik de vormen en kleuren in de gaten en klik me helemaal suf. Ik spring bijna een gat in de lucht als het erop zit. Direct daarna bedenk ik mij dat als de diagnose wordt gesteld ik met medicatie de test nog een keer moet doen, dat tempert mijn enthousiasme wel iets.
De uitslag van de test en van voorgaande gesprekken wordt besproken en dat houdt in dat ik ruim een uur mijzelf mag gaan vermaken. Broodje eten, korte wandeling buiten en even Netflixen. Voor dat laatste heb ik geen geduld en zie dat er nog maar een klein half uur is verstreken, ik kan mij nergens op concentreren. Net voordat de verveling echt begint toe te slaan word ik naar binnen geroepen voor de uitslag. De psychiater is niet fysiek aanwezig, ik spreek haar via Zoom. Het gesprek is niet heel lang en ook laat ze mij niet lang in spanning zitten. Een overduidelijke diagnose: ADHD, gecombineerde type. Ondanks dat ik het al wel vermoedde krijg ik toch een brok in mijn keel en veeg ik driftig een paar tranen weg. Het komt binnen en ik voel bijna letterlijk dat er een last van mijn schouders valt.
De diagnose houdt in dat ik met proefmedicatie de Qb-test nog een keer mag (moet!) doen. Dikke doffe ellende omdat ik weer moet wachten, dit keer op de werking van de medicatie. Tijdens het wachten app ik Jack, mijn partner, en vat even kort de dag en uitslag samen. Hij reageert lief en biedt direct aan om mij van het station te komen halen. Ik wimpel dat af, vind het wel lekker om nog even een stukje te lopen.
De Qb-test is niet minder saai geworden, wel merk ik dat ik mij beter kan concentreren en beter oplet. Dat zou dus betekenen dat ik goed reageer op de medicatie. En dat klopt ook, de verpleegkundige laat de verschillen zien in een aantal grafieken en die zijn echt groot.
Wederom word mijn bloeddruk gemeten en deze is onveranderd hoog. Omdat methylfenidaat als mogelijke bijwerking een hoge bloeddruk kan veroorzaken moet eerst mijn bloeddruk omlaag. Daarna kan er met medicatie worden gestart. We plannen een afspraak in en ik beloof plechtig om een afspraak te maken bij de huisarts.
De dag zit erop. Ondanks het vele wachten is ie toch voorbij gevlogen, uitgeput maar enigszins voldaan kan ik huiswaarts.
Nieuwe belofte: vervolgblog omtrent medicatie, dat ging ook niet als vanzelf.
Tessa
